Kadr z historii Kopernika – 80 lat tradycji i wspomnień
Jedynka na kartach historii - takie były początki...
Dyrektorzy Jedynki – to oni kształtowali tożsamość naszego liceum
Historia każdej szkoły to przede wszystkim opowieść o ludziach, którzy ją tworzyli. Wśród nich szczególne miejsce zajmują dyrektorzy – osoby, które nie tylko zarządzały codziennym funkcjonowaniem placówki, ale również kształtowały jej charakter, wartości i kierunek rozwoju. „Jedynka” zawdzięcza swoją tożsamość wielu wybitnym pedagogom, liderom i wizjonerom. Niniejszy zbiór przybliża sylwetki dyrektorów, którzy na przestrzeni lat prowadzili nasze liceum, pozostawiając trwały ślad w jego historii i w pamięci kolejnych pokoleń uczniów.
Materiały opracowano w oparciu o dokumentację i zapiski szkolne, a także dostępne źródła historyczne i archiwalne.
Franciszek Petela (1945-1948) – był wybitnym pedagogiem, organizatorem oświaty i jednym z kluczowych twórców systemu szkolnictwa średniego na Ziemiach Odzyskanych, szczególnie na Śląsku i w Opolu. Urodził się 16 października 1904 roku w Pograniczach, powiat Sambor, województwo lwowskie. W 1925 roku zdał maturę w I Państwowym Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Samborze, a następnie studiował na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, zdobywając dyplom magistra filozofii w zakresie matematyki w 1930 roku. Po zakończeniu studiów odbył służbę wojskową, uzyskując stopień podporucznika.
Swoją pracę nauczycielską rozpoczął w 1931 roku, początkowo w Żeńskim Seminarium Nauczycielskim w Jarosławiu, a następnie w VI Państwowym Gimnazjum i Liceum w Jarosławiu. W czasie II wojny światowej brał udział w wojnie obronnej 1939 roku, a w latach 1940–1945 pracował jako nauczyciel w Żeńskiej Szkole Krawieckiej w Krakowie. Po wojnie, 27 marca 1945 roku, przystąpił do organizacji I Państwowego Gimnazjum i Liceum w Opolu, które otworzył 12 kwietnia 1945 roku.
W czasie jego kadencji szkoła stała się ważnym ośrodkiem edukacyjnym w regionie. Z inicjatywy dyrektora i za aprobatą uczniów oraz nauczycieli przyjęła imię Mikołaja Kopernika, a społeczność szkolna ufundowała sztandar z napisem „I Państwowe Gimnazjum i Liceum Męskie im. Mikołaja Kopernika”. Franciszek Petela pełnił funkcję dyrektora tej szkoły do 1948 roku, a następnie w latach 1948–1950 był dyrektorem Państwowej Szkoły Rzemieślniczej w Opolu. W 1950 roku objął stanowisko dyrektora Państwowego Zespołu Szkół Budowlanych w Bytomiu, a później, w latach 1952–1969, kierował Technikum Drogowym i Technikum Samochodowym w Gliwicach.
Jego działalność na rzecz oświaty nie kończyła się na pracy dyrektorskiej. Po przejściu na emeryturę w 1969 roku, kontynuował działalność naukową, uzyskując stopień doktora nauk pedagogicznych na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach w 1973 roku. Był także autorem licznych prac z zakresu historii oświaty Śląska Opolskiego. Franciszek Petela zmarł w 1987 roku w Gliwicach, gdzie został pochowany.
Za swoje zasługi dla oświaty i organizacji szkolnictwa w powojennej Polsce został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jego zaangażowanie w odbudowę i rozwój polskiej edukacji na Ziemiach Odzyskanych pozostaje nieocenione, a jego wkład w system edukacji na Śląsku i w Opolu pozostaje trwałym świadectwem jego oddania sprawie oświaty.
Łazarz Brandt (1948-1950) – był nauczycielem historii i działaczem oświatowym. Urodził się 24 czerwca 1916 roku w Krakowie. Po ukończeniu Gimnazjum im. Nowakowskiego w Krakowie podjął studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które jednak zostały przerwane przez wybuch II wojny światowej. Po rozpoczęciu wojny przedostał się do Brzeżan (woj. tarnopolskie), gdzie w okresie okupacji sowieckiej pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej. W czasie okupacji hitlerowskiej wykonywał pracę fizyczną w gospodarstwie rolnym. W 1944 roku został dyrektorem Szkoły Powszechnej w Brzeżanach.
Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, podjął pracę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Męskim im. Mikołaja Kopernika w Opolu jako nauczyciel historii. Jego zaangażowanie w rozwój szkoły było niezwykle cenne. Po odejściu Franciszka Peteli w 1948 roku objął stanowisko dyrektora, które pełnił przez dwa lata. W okresie jego kadencji szkoła została przeniesiona do odnowionego budynku przy placu Staszica 1 (obecnie budynek Uniwersytetu Opolskiego), co było istotnym krokiem w jej rozwoju.
Po zakończeniu kadencji dyrektorskiej w 1950 roku, Łazarz Brandt kontynuował swoją karierę w administracji oświatowej. Przez wiele lat pełnił funkcje wizytatora i wicekuratora w Kuratorium Okręgu Szkolnego Opolskiego. W 1950 roku przeszedł do nowo powołanego Kuratorium, gdzie objął stanowisko kierownika Wydziału Szkół Ogólnokształcących. Od 1963 roku do przejścia na emeryturę w 1970 roku pełnił funkcję wicekuratora oświaty i wychowania w Opolu.
Łazarz Brandt był także zasłużonym działaczem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej oraz autorem licznych prac z zakresu pedagogiki, które były publikowane w krajowych i regionalnych czasopismach pedagogicznych. Był również członkiem kolegiów redakcyjnych „Kwartalnika Nauczyciela Opolskiego” oraz „Kalendarza Opolskiego”. Jego dorobek naukowy i pedagogiczny miał istotny wpływ na kształtowanie systemu edukacji w regionie.
Zasługi Łazarza Brandta zostały docenione licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN oraz Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarł 6 lutego 1978 roku, a pochowany jest w Opolu. Jego praca i zaangażowanie w rozwój opolskiego szkolnictwa pozostawiły trwały ślad w historii regionu.
Witold Schmidt (IX-XII 1950) – nauczyciel matematyki. Piastował stanowisko dyrektora I Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Mikołaja Kopernika w Opolu od września do grudnia 1950 roku.
Jego kadencja przypadła na okres przejściowy w historii szkoły, po odejściu Łazarza Brandta. Po zakończeniu pracy w I Liceum Ogólnokształcącym, Witold Schmidt kontynuował swoją karierę zawodową, obejmując w latach 1960–1973 stanowisko dyrektora III Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Opolu.
Edward Sygnatowicz (1950-1954) – pracował jako nauczyciel muzyki i śpiewu oraz wiedzy o Polsce i świecie współczesnym. Prowadził również chór. Znacząco wpłynął na rozwój I Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Mikołaja Kopernika w Opolu. W latach 1950–1954 pełnił funkcję dyrektora tej placówki, a następnie, w latach 1951–1965, kierował III Liceum Ogólnokształcącym w Opolu. Po zakończeniu pracy pedagogicznej, Edward Sygnatowicz pozostał aktywny w środowisku edukacyjnym Opola. Zmarł 4 grudnia 1987 roku w Opolu, gdzie został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Opolu – Półwsi.
Piotr Grochmalicki (1954-1956) – pełnił funkcję dyrektora I Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Mikołaja Kopernika w Opolu od września 1954 roku do grudnia 1956 roku. Po jego kadencji szkoła została przekształcona w koedukacyjną placówkę o nazwie Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące TPD Nr 11, co wiązało się z utratą imienia patrona, Mikołaja Kopernika. Przywrócenie imienia szkoły nastąpiło dopiero w 1956 roku na wniosek mgr Antoniego Kmicikiewicza.
Kazimierz Pawliszyn (1956-1966) – był nauczycielem fizyki. Urodził się w 1931 roku. Do szkół powszechnych uczęszczał w Horodence i we Lwowie. W latach 1941–1944, jako przymusowy robotnik, był zatrudniony w Cukrowni w Horodence. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, przyjechał wraz z rodziną do Racławic Śląskich (powiat Prudnik). Do 1946 roku pracował jako elektromonter w Okręgowych Sieciach Śląska Opolskiego (oddział w Prudniku), biorąc udział w budowie linii energetycznych.
W latach 1946–1949 uczęszczał do Liceum Pedagogicznego w Głogówku. Po złożeniu matury w 1949 roku podjął pracę nauczycielską w Szkole Podstawowej w Biedrzychowicach (powiat Prudnik), a następnie w Liceum Pedagogicznym w Opolu, gdzie pracował do 1956 roku, pełniąc od 1954 roku funkcję zastępcy dyrektora. W 1951 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, które ukończył w 1954 roku, zdobywając dyplom nauczyciela fizyki.
Lata 1956–1966 to okres pracy Kazimierza Pawliszyna na stanowisku dyrektora Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego Nr 11 w Opolu (obecnie I Liceum Ogólnokształcące w Opolu). Za jego kadencji wprowadzono istotne zmiany organizacyjne – szkoła została przekształcona w placówkę, która stała się szkołą ćwiczeń dla Wyższej Szkoły Pedagogicznej, przeniesionej z Wrocławia do Opola. Z inicjatywy dyrektora, w 1960 roku, szkoła została jedną z 36 w Polsce, a jako jedyna na Opolszczyźnie, włączona do grona Szkół Stowarzyszonych UNESCO. W 1963 roku Kazimierz Pawliszyn uzyskał dyplom magistra matematyki, kończąc studia na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu.
W okresie 1966–1973 pełnił funkcję prezesa Zarządu Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego w Opolu. W 1973 roku przeszedł do pracy w Kuratorium Okręgu Szkolnego Opolskiego, początkowo obejmując stanowisko wicekuratora, a od 1980 roku pełniąc funkcję kuratora oświaty i wychowania. Po przejściu na emeryturę w 1987 roku, przez rok (1987/88) był nauczycielem matematyki w Zespole Szkół Ogólnokształcących przy Ambasadzie Polski w Moskwie. W latach 1988–1990 pracował w niepełnym wymiarze godzin na stanowisku konsultanta w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Opolu. Zmarł w 1981 roku.
Kazimierz Pawliszyn odcisnął trwały ślad w polskiej edukacji, zarówno przez swoją działalność dydaktyczną, jak i organizacyjną.
Sławomir Pilch (1966-1970) – nauczyciel fizyki. Pełnił funkcję dyrektora I LO przez cztery lata. W okresie jego kadencji wprowadzono istotne zmiany w życiu szkoły. Na wniosek dyrektora Pilcha, Rada Pedagogiczna ustanowiła 19 lutego Dniem Patrona Szkoły, co miało na celu uhonorowanie Mikołaja Kopernika i wzmocnienie tożsamości placówki. W tym samym czasie wprowadzono nowy wzór tarczy szkolnej, na której znalazły się łacińskie inicjały „NC” (Nicolaus Copernicus).
Po zakończeniu pracy na stanowisku dyrektora, Sławomir Pilch kontynuował karierę zawodową w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Opolu.
Włodzimierz Malec (1970-1975) – nauczyciel matematyki, który w latach 1970–1975 pełnił funkcję dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Opolu. Jego kadencja rozpoczęła się wraz z przeniesieniem szkoły do nowego, specjalnie wybudowanego dla LO I, budynku przy ówczesnej ulicy Miczurina (obecnie ul. Licealna).
Za jego kierownictwa wprowadzono innowacyjne rozwiązania dydaktyczne, w tym utworzenie klas o profilu matematyczno-fizycznym oraz, w 1972 roku, jedynej w województwie klasy „uniwersyteckiej” dla młodzieży uzdolnionej. Te inicjatywy miały na celu podniesienie poziomu nauczania i rozwijanie potencjału uczniów w dziedzinach ścisłych.
Dyrektor Włodzimierz Malec odszedł od nas 25 lipca 2025 r., przeżywszy 87 lat. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Opolu-Półwsi.
Zdzisław Woźniak (1975-1977) – pracował w I LO od 1958 roku jako nauczyciel fizyki. W 1975 roku został mianowany dyrektorem tej placówki, zastępując Włodzimierza Malca. Niestety, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, zrezygnował z pełnienia tej funkcji po dwóch latach, w 1977 roku. Po odejściu z placówki kontynuował pracę w Kuratorium Oświaty i Wychowania w Opolu jako wizytator przedmiotowy z zakresu fizyki.
Tadeusz Łukowski (1977-1991) – nauczyciel biologii i przedmiotów obronnych. Urodził się 10 sierpnia 1931 r. w Sorocku (pow. Skałat, woj. tarnopolskie). W 1950 r. zdał egzamin dojrzałości w Liceum Pedagogicznym w Głogówku. Pracę nauczycielską rozpoczął bezpośrednio po ukończeniu liceum, otrzymując mianowanie na stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej w Lasocicach (pow. Nysa). W trakcie odbywania służby wojskowej ukończył Studium Bibliotekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie zdobył uprawnienia do nauczania przysposobienia obronnego w szkołach średnich. W 1953 r. został nauczycielem w I Liceum Ogólnokształcącym w Opolu.
Był wychowawcą najlepszych w województwie opolskim uczestników zawodów „Srebrnego Muszkietu” oraz zorganizował 23 obozy przysposobienia obronnego. W 1960 r. zdobył dyplom magistra biologii na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1973-1978 przygotował pięciu uczestników do finałów Olimpiady Biologicznej. W 1974 r. został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora Liceum, a od 1977 r. aż do przejścia na emeryturę w 1991 r. pełnił funkcję dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego w Opolu. Po przejściu na emeryturę w 1991 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin w Zespole Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. Kazimierza Gzowskiego w Opolu.
Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim OOP, Medalem KEN oraz medalem „Za zasługi dla obronności Kraju”.
Janusz Chomiczewski (1991-1994) – rozpoczął pracę w I Liceum Ogólnokształcącym w Opolu w 1975 roku jako nauczyciel chemii. W 1991 roku objął stanowisko dyrektora szkoły, które pełnił przez trzy lata. W 1994 roku zrezygnował z funkcji i zakończył swoją działalność w oświacie, podejmując pracę poza szkolnictwem.
Bożena Żołyńska-Jastrząb (1994-2004) – była pierwszą kobietą, która objęła stanowisko dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Opolu. Przed objęciem tej funkcji przez 10 lat pełniła rolę zastępcy dyrektora. W 1994 roku, po rezygnacji Janusza Chomiczewskiego, objęła stanowisko dyrektora, które pełniła przez kolejne 10 lat, do 2004 roku.
Pod jej przewodnictwem szkoła nawiązała międzynarodowe kontakty z liceum w Gray we Francji oraz z niemiecką szkołą w Meissen. Te współprace zaowocowały trwającą do dziś wymianą młodzieży, która stała się jednym z ważniejszych elementów działalności szkoły.
Pani Żołyńska-Jastrząb kierowała szkołą w trudnym okresie, który przypadł na powódź w 1997 roku. Zarządzała odbudową szkoły i usuwaniem jej szkód, a pomoc ze strony szkół partnerskich z Francji i Niemiec była nieoceniona.
Mariusz Bochenek (2004-2013) – nauczyciel fizyki. Objął stanowisko dyrektora w roku szkolnym 2004/2005 po rozstrzygnięciu konkursu. W czasie jego dyrekcji szkoła przeszła szereg modernizacji infrastrukturalnych. Jednym z kluczowych projektów było odnowienie boiska szkolnego, które stało się dostępne nie tylko dla uczniów, ale także dla młodzieży z okolicznych osiedli. Dzięki temu poprawiły się warunki do uprawiania sportu i integracji społecznej młodzieży.
Ponadto, Mariusz Bochenek angażował się w działania na rzecz poprawy dostępności szkoły dla osób z niepełnosprawnościami. W 2007 roku, w odpowiedzi na potrzeby uczniów z ograniczoną mobilnością, zainicjował projekt budowy windy zewnętrznej oraz podjazdu dla wózków inwalidzkich przy jednym z wejść do budynku szkoły. Dodatkowo, w czasie jego kadencji, zaplanowano modernizację łazienek, aby były one przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Zofia Godlewska (2013-2018) – nauczycielka historii. Pełniła funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 1 w Opolu, powstałego po przyłączeniu Gimnazjum nr 6 do I Liceum Ogólnokształcącego. Po likwidacji gimnazjów kontynuowała pracę jako dyrektorka Publicznego Liceum Ogólnokształcącego nr I im. Mikołaja Kopernika w Opolu. W 2018 roku, z jej inicjatywy, placówka podpisała umowę o klasach patronackich z firmą Capgemini, wprowadzając dodatkowe przedmioty, takie jak język niemiecki zawodowy i informatyka użytkowa, oraz umożliwiając uczniom zdobywanie praktycznego doświadczenia poprzez m.in. odbywanie praktyk zawodowych.
Bernarda Zarzycka (2018-nadal) – wieloletnia nauczycielka matematyki, a od 2018 roku dyrektorka Publicznego Liceum Ogólnokształcącego nr I im. Mikołaja Kopernika w Opolu. Z jej inicjatywy szkoła podpisała porozumienia o współpracy z Uniwersytetem Opolskim, Politechniką Opolską oraz Uniwersytetem WSB Merito, umożliwiając uczniom udział w zajęciach akademickich i korzystanie z zasobów tych uczelni. Zainspirowała utworzenie klasy mundurowej oraz nawiązała stałą współpracę patronacką z uczelniami wojskowymi (AWL we Wrocławiu i WAT w Warszawie). Pod jej kierownictwem placówka wzbogaciła swoją infrastrukturę o nowoczesną strzelnicę wirtualną.
Zainicjowała udział w pilotażowym programie „Szkolny Budżet Obywatelski”, zdobywając fundusze na obserwatorium astronomiczne, które zostało zamontowane na dachu szkoły. Placówka, pod jej kierunkiem, uczestniczyła również w projektach: „Licealista na rynku pracy” oraz „Bioróżnorodność”. Niedawno podpisała umowy o współpracy szkoły z firmą Struxi oraz z Domem Współpracy Polsko-Niemieckiej. Owocnie kontynuuje współpracę z firmą Capgemini, która objęła patronatem klasę lingwistyczno-biznesową. Aktywnie wspiera inicjatywy społeczne, organizując coroczne bale i koncerty charytatywne „Jedynka dla…”.
Uczestniczyła w realizacji różnych programów i projektów, m.in. we współorganizacji polsko-francuskiej wymiany młodzieży w ramach programu Erasmus+. Wzięła udział w projekcie „Równoważnik”, realizowanym przez Fundację Laboratorium Zmiany, którego celem było wprowadzenie standardów przeciwdziałania dyskryminacji. Brała udział w innych inicjatywach w ramach programu Erasmus+ oraz w Programie Edukacyjnym „Podstępne WZW” – inicjatywie mającej na celu podniesienie świadomości na temat wirusowego zapalenia wątroby typu A, B i C wśród młodzieży szkół ponadpodstawowych.
W trakcie pełnienia funkcji dyrektora została wielokrotnie uhonorowana za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej, otrzymując następujące wyróżnienia:
– 08.10.2018 – Nagroda Prezydenta Miasta Opola,
– 07.10.2019 i 10.2020 – Nagroda Prezydenta Miasta Opola za zainicjowanie i realizację projektu edukacyjnego „Oswajamy Matematykę” mającego na celu przygotowanie uczniów do egzaminu maturalnego z matematyki,
– 20.10.2021 – Nagroda Prezydenta Miasta Opola,
– 10.10.2023 – Nagroda Prezydenta Miasta Opola,
– 25.10.2023 – Nagroda Opolskiego Kuratora Oświaty.
Szkoła we wspomnieniach jej absolwentów
Opolska Jedynka to miejsce, które dla wielu pozostaje w pamięci na całe życie. To tutaj kształtowały się pierwsze przyjaźnie, rodziły marzenia, a czasem także pierwsze wyzwania i sukcesy. Wspomnienia absolwentów to wyjątkowy zapis emocji, wydarzeń i ludzi, którzy tworzyli szkolną codzienność. Każda opowieść, nawet ta najprostsza, składa się na bogatą historię Liceum nr I – widzianą oczami tych, którzy kiedyś zapełniali jej ławki. Zapraszamy do podróży w czasie – do wspomnień, które budują tożsamość i przypominają, jak ważnym etapem życia była szkolna przygoda.
„(…To była mądra szkoła, bo mądrzy w niej uczyli ludzie. Uczył w niej prof. Edward Umański – fizyk – w którego wykładach fizyka formułowała się jako nauka przystępna, a zarazem ścisła, podstawowa, na co dzień przydatna i potrzebna; prof. Aleksander Justyna – polonista – który potrafił pokazać, że literaturę można rozumieć i że w niej należy szukać postępowej myśli filozoficznej i społecznej, bo ta myśl w literaturze powinna być; prof. Czesław Kurek – polonista – który pokazał jak literaturę brać czuciem; prof. Tadeusz Szewczyk, u którego historia miała obiektywne fakty jak każda nauka; prof. Roman Kłopotowski, u którego można było zobaczyć, że przedmioty kształtem, barwą i kompozycją mogą mówić jak słowa. Uczyli również inni – wszyscy oddani nam pracą i życzliwością. Za życzliwość składam im podziękowanie, za wiedzę składam im hołd.
W atmosferze przez nich stworzonej było czym żyć, były więc wielkie zainteresowania i cenne, godne pamięci dyskusje koleżeńskie z kolegami: Bilewiczem, Dziadowiczem, Gaździkiem, Rakowiczem, Szczurkiem i innymi – o wszystkim: o fizyce i matematyce, o filozofii i o tych problemach, które formują pogląd na świat…)”.
(źródło: Piotr Brodzki – absolwent 1950, To była dobra szkoła [w:] I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w 500-lecie urodzin patrona, 1973)
„(…Nikt z nas na pewno nie był geniuszem, nie tworzyliśmy „kolektywu aniołków”, nieobce nam były dwóje i „draki” a jednak… Gdyby mnie natomiast zapytać jaką upatruję przyczynę tego naszego wspólnego sukcesu, odpowiedziałbym z najgłębszym przekonaniem: atmosfera w szkole i wspaniali nauczyciele…)”.
„(…Atmosfera „pierwszego ogólniaka” sprawiła jednak, że gdy się tam przeniosłem, z miejsca zaczęło mi zależeć na dobrych stopniach i na dobrym zachowaniu. Nie dlatego, że ktoś kazał – po prostu dlatego, iż w naszej klasie – źle się uczyć nie wypadało. Koledzy nie pozwolili, a klimat był taki, iż człowiek czuł radość z sukcesu, nie mógł nie być aktywnym na lekcji, w pracy społecznej, na przerwie… Miała ta szkoła w sobie coś takiego, ze przesiadywaliśmy w jej murach od 8 rano do późnych godzin wieczornych, że wracaliśmy tu chętnie po obiedzie. Grać w koszykówkę, ping-ponga, trenować boks, uczestniczyć w próbach zespołu teatralnego, własnej orkiestry dętej, chóru i zespołu rewelersów, robić dekoracje, redagować gazetkę ścienną „Głosu Ucznia” – organ Samorządu Uczniowskiego, w którym materiały z życia szkoły zmieniało się co tydzień i w którym stawiałem pierwsze dziennikarskie kroki. Potem jeszcze szkołę zradiofonizowano i przygotowywaliśmy audycje w niewielkim studio. W wielu klasach do późna wspólnie odrabiano lekcje, a tym iż obowiązek taki nakładały samorządy klasowe na kolegów słabszych. W naszej klasie np. dwóch chłopców, którym nie bardzo chciało się uczyć, ulokowaliśmy w internacie, mimo iż mieszkali stale w Opolu. Ulokowani we wspólnych pokojach z najlepszymi, szybko „podciągnęli się” i maturę zdali gładko…)”.
„(…Czuliśmy się w tej szkole gospodarzami. Mądrość dyrektora i nauczycieli polegała między innymi na tym, iż nam zaufali, że kierowali nami dyskretnie i z daleka. Na przykład popołudniami zostawaliśmy w szkolnych murach sami, co najwyżej z woźnym i sprzątaczkami. Łączyła nas z tymi ludźmi wielka przyjaźń i wielkie zrozumienie, wiedzieliśmy, że wszystko w tej szkole jest nasze i dla nas, niczego więc na ogół nie niszczyliśmy…)”.
„(…W starszych klasach rzuciliśmy hasło: ani jedna lekcja nie może się nie odbyć. W przypadku choroby nauczyciela lub jego absencji z innych powodów, najlepsi spośród nas w danym przedmiocie
(źródło: Marek Szymański – absolwent 1952, To była dobra szkoła [w:] I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w 500-lecie urodzin patrona, 1973)
Czwartym dyrektorem został nauczyciel wychowania muzycznego – Edward Sygnatowicz.
W roku szkolnym 1951/1952 doszło do zmiany męskiego gimnazjum na koedukacyjną szkołę, która przyjęła nazwę: Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące TPD Nr 11. Wraz z reformą zniknęło w nazwie szkoły imię patrona Mikołaja Kopernika. Sytuacja ta trwała do 1956 r. Rada Pedagogiczna w dniu 15 grudnia 1956 r. podjęła uchwałę o przywróceniu szkole imienia genialnego astronoma polskiego. W roku szkolnym 1954/1955, po czteroletniej kadencji, odszedł dyrektor Edward Sygnatowicz. Po nim funkcję objął Piotr Grochmalicki i pełnił ją przez kolejne 2 lata.
Szóstym z rzędu dyrektorem został młody, energiczny nauczyciel fizyki – Kazimierz Pawliszyn (na zdjęciu pierwszy z prawej).
